جمعِ «اَلسَّبْت» دو واژۀ «أسْبُت» و «سُبوت» است. 
«أیّامُ السَّبتِ» نیز به معنای «روزهای شنبه» یا «شنبه‌ها» می‌باشد.
واژۀ «سَبْت» در عربی و «شنبه» در فارسی هر دو از واژۀ «شَپَت» به معنای «استراحت» در زبان عِبْری برگرفته شده است؛ زیرا شنبه روز استراحت و تعطیل نزد قوم یهود بوده است. «شَپَت» در گذر زمان نون وِقایه گرفته است؛ مانند تُباکو (Tobacco) که «تَنباکو» شده است.