نام باستانی رشته کوه‌های زاگرُس در اَوِستا «اسپروچ» یا «اسپروز» است.
«کُر» یا «کور» نیز به کوه‌های خاوری تمدّن «اَکَد» گفته می‌شد. تمدّنِ «اَکَد» نامِ «کُر» نیز داشته است.
«پاتاق» یا «پُشتکوه» نیز از نام‌های «زاگرُس» بوده است.
برخی بر این باورند که ریشۀ آن، نامِ اَوِستاییِ «زاگْر» است که برگرفته از نامِ قبیلۀ پارسیِ «ساگارتی» می‌باشد. حرف «س» در «زاگرس» برگرفته از زبان یونانی است که در انتهای اسم‌ها می‌آید.
برخی گمان می‌کنند ریشۀ آن واژۀ یونانیِ «سایگروس» به معنای «سردسیر» باشد؛ زیرا این نام در پایان دورۀ «قاجار» از راهِ ترجمۀ نوشته‌های اروپاییان به فارسی وارد شد. در کتاب‌های تاریخ و جغرافی کهن، نامِ «زاگرُس» نیامده است.
