باخْتَـر: کوتاه شدۀ «با اَختَـر» است؛ یعنی «دارای ستاره».
و لفظ باختر مخفّف «با اختر» است و اختر آفتاب را گویند و ماه را نیز اختر میگویند. (غیاث)
در اَوِستا به معنای «شمال» است و اصل آن «اَباخْتَر» یعنی «ماوراتر، آنطرفتر». (فرهنگ شاهنامۀ رضازادۀ شفق).
در اوستا «اَپاخْتَرَ» یا «اَباخْذَر» آمده است.
در «مَزْدَیَسْنا» آرامگاه اهریمن و دیوها و جای دوزخ خوانده شده. (خُرده اَوِستا تفسیر پور داود حاشیۀ صفحۀ 87).
دانشنامۀ نام‌ها و واژه‌ها.
انتشارات مدرسه
02188800324-9
