شَیبان: ماهِ «کانونُ الْأَوَّلُ» برابر با «آذر». از آنجا که زمین با یخ و برف سفید می‌شد، آن را «شَیبان» نامیدند. «یَومٌ شَیبانٌ: روزی برفی» از ریشۀ واژۀ عربیِ «شَیب» به معنای سپیدیِ مو و پیری/ شهری عرب‌زبان در شمالِ اَهواز در خوزستان/  از قبیله‌های عرب/ شَیبان و ملحان نامِ دو شهرِ سردِ زمستان (مُنتَهَی الْأَرَب)/ دودمانِ ایرانی‌شده از تُرک‌ها و مُغول‌ها/ نوۀ چنگیزخانِ مُغول، فرزند جوجی. شیبانیان در سدۀ پانزدهمِ میلادی بر آسیای میانه (بیشترِ قَزاقِستان، اُزبَکستان و جنوبِ روسیه) فرمان می‌راندند.