فرهنگ فارسی «مُعین» واژۀ «فرهنگ» را پیوندی از دو واژۀ «فر» و «هنگ» به معنای ادب، دانش و آداب و رسوم می‌داند.
لغتنامۀ دهخدا «هَنگ» را از ریشۀ «ثنگ» در زبانِ اَوِستایی به معنای کشیدن و فرهختن و فرهنگ بیان می‌کند.
واژۀ «فرهنگ» در زبان «پهلوی ساسانی» به صورت «فَرَه‌هَنگ» آمده که از دو بخشِ «فره» به معنای «پیش و فرا»؛ و «هنگ» به معنای «کشیدن و راندن» ساخته شده‌است. پس «فرهنگ» به معنای «پیش‌کشیدن» و «فراکشیدن» است. به زبانی دیگر «فرهنگ» سببِ پیش‌کشیدنِ مردمان یا پیشرفتِ آنان است.
