وِسْتا، وَسْتا: نام دخترانۀ فارسی. کوتاه شدۀ اَوِسْتا (کتاب دینی زرتشتیان)، ستایش
چو گُلبُن از گُل آتش نهاد و عکس افکند به شاخ او بر درّاج گشت وستاخوان (خسروانی: شاعران بی‌دیوان)
وستا (Vesta) در اسطوره‌های روم «الهۀ باکرۀ اجاق» یا «آتشدان خانگی»، همچنین «الهۀ خانه و خانواده» بود. وستا نمادی از آتشی مقدّس بود که در اجاق یا آتشدانِ ویژۀ وی و در عبادتگاهش، افروخته می‌شد. نزدیک‌ترین همانند و برابرِ یونانیاش «هستیا» است.
