تلفّظ درست «اُستُوا»، «اِستِواء» است در فارسی همزۀ آخر کلماتی مانند زهراء، ابتداء، انتهاء، صحراء و شهلاء را میاندازیم. پس اِستِواء را استوا مینویسم. اما اُستُوا تلفظ نادرست این کلمه است. این مشکل الفبای ماست که کسی در اندیشۀ اصلاح آن نیست و موجب میشود در بسیاری از موارد کلمات نادرست ادا شوند. چون ما حرکتگذاری انجام نـمیدهیم لذا این مشکل کاملاً طبیعی است.
نـمیدانیم دیااُکو نخستین شاه ماد است یا دَیّااُکو؟
جُنوب درست است یا جَنوب؟
شُمال است یا شِمال یا شَمال؟
مِعده یا مَعِده؟
چِنین یا چُنین؟
مَحْوَطه یا مُحَوّطه؟
و صدها مثال دیگر.
استوا یعنی مساوی بودن و مصدر ثلاثی مزید است.
اِستَوی ، یَستوی ، استواء بر وزن اِفْـتَـعَـلَ، یَفتـَعِلُ، اِفتِعال از باب افتعال و ثلاثی مزید است.
