«عَقْل»: واژۀ عربی که در پارسی «خِرَد» گویند. «عَقْل» مصدر از فعلِ «عَقَلَ» است. «عَقَلَ الْبَعیرَ: زانوی شتر را بست.» زانوی شتر را می‌بندند تا در بیابان راه نیفتد و گم نشود. «عَقْل« نیز گویی همین کار را با آدمی می‌کند؛ او را می‌بندد که در بیابان گناهان و خطاها سرگردان و گمراه نشود.