دکتر
علّامه علی اکبر دهخدا واژۀ دُکتُر را دارای ریشۀ فارسی می‌داند. ایشان طیّ چند یادداشت چنین آورده‌اند:
این کلمه از «دستور» ایرانی به معنای رئیس و پیشوا در دین زردشتی آمده است و کلمۀ دستور تا امروز به معنای رئیس دینی زرتشتی باشد و نیز دانشمندان بزرگ را حتّی در دورۀ اسلام دستور می‌نامیدند و این کلمه به معنای دکتر اروپایی معمول بوده است، چنانکه حکیم عمربن ابراهیم نیشابوری را به همان گونه که حجةالحق می‌گفتند «دستور» نیز می‌خواندند. ابوالحسن بیهقی (متوفّی در حدود 565 هجری قمری) در کتاب خود موسوم به حکماء الاسلام (تتمۀ صوان الحکمة) در ترجمۀ حکیم خیام نیشابوری گوید الدستور الفیلسوف حجةالحق عمربن ابراهیم الخیام. و این کلمه به توسّط مسیحیان ایرانی در اوّل، داخلِ کلیسا شده و سپس از آنجا تعمیم یافته و به دیگر تشکیلاتِ علمی و ادبی راه یافته است و از جمله دستورهای مسیحی یکی یوحَنّا الدمشقی است که در قرن هشتم میلادی زندگی می‌کرد.
دَستور ==» دُستور ==» دُکتور
