دربارۀ ریشۀ نام «زَنگَنه» سخن‌ها گوناگون است:
«زَنگَنه» نامِ جای زندگیِ مردم بوده است.
«آکوپوف ارمنی» در کتاب «کردان گوران» واژۀ «زنگنه» را از واژۀ «زنگین» به معنای نیرومند یا غنی می‌داند.
«زَنگَنه» نامِ «زَنگه» شخصیّتی افسانه‌ای است و مردم «زنگنه» بازماندگان «زنگه» هستند.
نام ایل زنگنه در اصل «زَنگه‌زِنه» بوده که «زنگه» پسر شاوران و «زِنه» در زبان کردی گویش سورانی به معنای زنده است؛ بنابراین «زنگه زنه» یعنی زنگه (پسر شاوران) زنده یا جاویدان است.
