در بارۀ ریشۀ نام شهر اَزنا چند نظر وجود دارد:
- در برخی کتب تاریخی صفویّه از واژۀ «ازناور» برای نامیدن بزرگان گرجستانی استفاده شده است. از آنجا که در روزگار صفویّه گروهی از مردم گرجستان به مناطق مختلف ایران از جمله همین سرزمین کوچانده شدهاند، شاید «ازنا» از واژۀ «ازناور» برگرفته شده باشد. ازناور به معنای دلیر، پهلوان و بزرگ قوم است. شایان ذکر است که بسیاری از گرجیان زبان مادری خود را فراموش کردهاند، امّا هنوز در جاهایی مانند فریدن اصفهان گرجی زبانان وجود دارند. در آثار تاریخی و جغرافیایی از این شهر به نامهای ازن، ازنا، ازناوه و ازناو یاد شده است. «حمدالله مُستوفـی» در کتاب «نُزهَةُ القُلوب» در شرح ایالت عراق عجم، افزون بر ازناوه از آن به نامهای ارباوه، ارماوه و ارناده نیز یاد کرده است.
- از آنجا که در روزگار باستان تـمدّنها در کنار آبها بودهاند، برخی بر این باورند که از دیرباز نام برخی از روستاها و شهرها با آب و روش بهرهبرداری از آن بستگی داشته است؛ از این رو «ازناو» که کمکم «ازنا» شده از دو پاره است؛ «از» حرف اضافه و "ناو" به معنای درهای است که رودی از میان آن بگذرد و یا رودخانهای که از میان دشت و یا دو کوه بگذرد. معنای بخش نخستِ واژه یعنی «اَز» به درستی آشکار نیست. «ناو» در پارسی و اصطلاح محلّی چوبی را گویند که میانِ آن را تهی کرده و به صورت شیار و ناودان درآورده و برای گذراندن آب از مسیر آبی دیگر قرار میدهند و از راه این ناو از روان شدن آب زیاد به زمین دیگر خودداری میکنند؛ یا اینکه چوب و یا سنگی را سه و یا شش شیار میزنند که هر شیار و قسمت را یک ناو میگویند.
