واژۀ «اُستاد» در زبان پهلوی «اَوِسْتات» بوده است. در کردی فَهلَوی (شرق عراق و استان ایلام) هنوز این واژه به صورتِ «وِسا» کاربرد دارد «اَوِستات» و «سِتا» همان است که در واژۀ امروزیِ «ایستادن» دیده می شود. استاد یعنی «ایستاده در پیش»؛ زیرا آموزگار در برابر شاگردانش ایستاده است. واژۀ استاد از فارسی به عربی رفته و «أُستاذ» شده و جمعِ آن «أَساتِذَة» می باشد؛ امّا در فارسی به صورت «اساتید» به کار برده اند.
استاد میر جلال الدین کَزازی نیز این ریشه را می پذیرد. (نامۀ باستان. جلد دوم. صفحۀ 535)
دانشنامۀ نام‌ها و واژه‌ها. کتاب در دست چاپ انتشارات مدرسه. عادل اشکبوس
