ریشۀ واژۀ مُشک و مِشکی🖤
مِشک مادّه‌ای بسیار خوشبوی است که در کیسه‌ای به نام «نافه» در زیر شکم آهوی خُتَنی (خَتایی) نرینه جای دارد.🦌
هنگامی که نافه می‌خارد آهو آن را به سنگی یا درختی می‌مالد و کیسه می‌ترکد و مردم آن را در آفتاب می‌خشکانند. رنگِ مِشکی برگرفته از آن است. 
در خوارزم، آن را «مُشک» و در پارسی «مُشک» می‌گفتند؛ امّا امروزه در ایران «مُشک» گفته می‌شود. 
واژۀ مِشک از فارسی به عربی رفته و «مِسک» شده است. این واژه در قرآن کریم یک بار به کار رفته است.
﴿خِتَامُهُ مِسْکٌ ...﴾  (مطفّفین: 26)
جوالیقی نوشته است: «[نوعی] عطر فارسی معرب است.» (المعرَّب، ص 325). 
امام شوشتری آن را معرب مشک فارسی می‌داند ( فرهنگ واژه‌های فارسی در عربی، ص 639). 
دانش‌نامۀ نام‌ها و واژه‌ها. عادل اشکبوس